Św. Franciszek jest autorem “Pieśni słonecznej” zwanej też “Pochwałą Stworzenia”. Inspiracje znalazł w Biblii, szczególnie w tzw. Pieśni trzech młodzieńców w piecu ognistym. W odróżnieniu od tekstu biblijnego Franciszek brata się ze stworzeniami i żywiołami, nazywając ich braćmi i siostrami. „(…)chwalcie i błogosławcie Mojego Pana, i dziękujcie i służcie Mu z wielką pokorą(…)”
Św. Franciszek – patron naszej szkoły w modlitwie „Uczyń nas Panie narzędziem Twojego pokoju” zachęca, abyśmy byli wobec siebie wysłannikami dobra i pokoju; mieli serce miłosierne, gotowe przebaczać innym urazy.
Bez oręża – czyli w duchu miłości i przebaczenia, traktując drugą osobę, jak brata.
Uwrażliwiajmy zatem dzieci, aby rozwiązywały nieporozumienia w sposób pokojowy, nie stosowały odwetu. Wprowadźmy do domu, szkoły słowa: „Przepraszam – wybaczam”. Starajmy się świadczyć własnym życiem, że warto przebaczać, bo przebaczenie rodzi pokój i radość i pozwala nam żyć w komunii z Panem Bogiem i braćmi.
Listopad jest miesiącem szczególnej zadumy nad własnym życiem i przemijaniem. Pochylając się nad grobami bliskich myślimy też o naszej śmierci i zadajemy sobie pytanie o sens naszego życia i umierania. Podobnie jak św. Franciszek szukamy na modlitwie odpowiedzi na pytanie: „Panie co chcesz, abym czynił?”, by być bliżej Ciebie, by osiągnąć świętość. Przyglądając się postaciom niektórych świętych i błogosławionych rozważmy naszą drogę do świętości.
W 1223 roku św. Franciszek z Asyżu celebrował Boże Narodzenie w Greccio. „Dlatego należy wzmiankować i ze czcią wspomnieć to, co uczynił w dzień narodzenia Pana naszego Jezusa Chrystusa, na trzy lata przed dniem swojej chwalebnej śmierci, w grodzie zwanym Greccio. Był na owym terenie mąż imieniem Jan, dobrej sławy, a jeszcze lepszego życia, którego błogosławiony Franciszek kochał szczególną miłością, ponieważ mimo że w swojej ziemi był on szlachcicem i człowiekiem bardzo poważanym, jednak gardził szlachectwem cielesnym, natomiast szedł za szlachectwem ducha. Jego to właśnie, prawie na piętnaście dni przed Narodzeniem Pańskim, święty Franciszek poprosił do siebie, jak to często zwykł czynić, i rzekł doń: „Jeśli chcesz, żebyśmy w Greccio obchodzili święta Pańskie, pośpiesz się i pilnie przygotuj wszystko, co ci powiem. Chcę bowiem dokonać pamiątki Dziecięcia, które narodziło się w Betlejem. Chcę naocznie pokazać Jego braki w niemowlęcych potrzebach, jak został położony w żłobie i jak złożony na sianie w towarzystwie wołu i osła”. Co usłyszawszy ów dobry i wierny mąż, szybko pobiegł przygotować we wspomnianym miejscu wszystko, co Święty powiedział.
Nastał dzień radości, nadszedł czas wesela. Z wielu miejscowości zwołano braci. Mężczyźni i kobiety z owej krainy, pełni rozradowania, według swej możności przygotowali świece i pochodnie dla oświetlenia nocy, co promienistą gwiazdą oświeciła niegdyś wszystkie dnie i lata. Wreszcie przybył święty Boży i znalazłszy wszystko przygotowane, ujrzał i ucieszył się. Mianowicie przygotowano żłóbek, przyniesiono siano, przyprowadzono wołu i osła. Uczczono prostotę, wysławiono ubóstwo, podkreślono pokorę i tak Greccio stało się jakby nowym Betlejem. Noc stała się widna jak dzień, rozkoszna dla ludzi i zwierząt. Przybyły rzesze ludzi, ciesząc się w nowy sposób z nowej tajemnicy. Bracia śpieszyli, oddając Panu należne chwały, a cała noc rozbrzmiewała okrzykami wesela. Święty Boży stał przed żłóbkiem, pełen westchnień, przejęty czcią i ogarnięty przedziwną radością. Ponad żłóbkiem kapłan odprawiał uroczystą mszę świętą, doznając nowej pociechy.
Święty Boży ubiera się w szaty diakońskie, był bowiem diakonem, i donośnym głosem śpiewa świętą Ewangelię. A jego głos mocny i słodki, głos jasny i dźwięczny, wszystkich zaprasza do najwyższych nagród. Potem głosi kazanie do stojącego wokół ludu, słodko przemawiając o narodzeniu ubogiego Króla i małym miasteczku Betlejem… ”
(1Cel 84,4-86,9)
Św. Franciszek po swoim nawróceniu zmienił się z lekkoducha
i łobuza w człowieka zakochanego w Bogu i prawdziwie szczęśliwego.
Swoim szczęściem chciał dzielić się z innymi. Dawał im to, co miał
najlepszego – swój czas, uwagę, modlitwę, miłość. Doświadczając
Boga, który jest Najwyższym Dobrem świadczył dobro tym, których
spotykał na swojej drodze. Idąc śladami św. Franciszka chciejmy
i my szukać własnej drogi nawrócenia. Niech nasz Święty Patron
pomoże nam na nowo odkryć w sobie Boże piękno i Bożą miłość. Tylko
wtedy będziemy mieli czym dzielić się z najbliższymi w rodzinie,
szkole, miejscu pracy…
Drodzy Rodzice, niech świadectwo Waszej dobroci i miłości
zachęci Wasze dzieci do tego, by były dobre i uczynne wobec innych
– rodzeństwa, kolegów, koleżanek, osób dorosłych. Pomóżcie im
dzielić się dobrem, które jest w nich zasiane.
Okres Wielkiego Postu to czas nawrócenia ku Bogu, by być
w bliskości z Jezusem. W parafii odbywają się nabożeństwa
wielkopostne: Droga krzyżowa, Gorzkie żale, na które warto wybrać
się z dziećmi.
W okresie Wielkiego Postu również w szkole odbywają się
wspólnotowe spotkania modlitwy w których można wziąć udział:
Droga krzyżowa o godz. 15.00 w każdy piątek.
Rekolekcje wielkopostne:
- dla uczniów (9-10 marca),
- dla rodziców (10-11 marca, godz. 18.00)
Niech temu szczególnemu okresowi towarzyszy większe wyciszenie
i skupienie, bo Pan mówi do nas w ciszy naszych serc.
Kościół jako miejsce modlitwy oraz wspólnota ludzi za których Jezus podjął krzyż.
Drodzy Rodzice,
Bądźmy wobec siebie dobrzy i miłosierni i módlmy się za siebie nawzajem. Zachęcajcie Wasze dzieci do promowania postawy wzajemnej pomocy, uprzejmości, uczciwości i zgody.
Zwracajcie dzieciom uwagę na używanie zwrotów grzecznościowych (proszę, przepraszam, dziękuję), na witanie się z nauczycielami, pracownikami szkoły, osobami dorosłymi poprzez Szczęść Boże, dzień dobry.
Drodzy Rodzice,
Św. Franciszek bardzo szanował i kochał Matkę Bożą jako tę, która zrodziła Jezusa – żywe Słowo Boga. Uczmy się od Niej wsłuchiwania się i przyjmowania Bożego Słowa i życia nim na co dzień. Prośmy Maryję w Litanii Loretańskiej, by wstawiała się za nami u swojego Syna i wyprosiła serce dobre i wrażliwe na potrzeby innych.
Matko Chrystusowa,
Matko Łaski Bożej,
Matko Miłosierdzia,
Matko nieskalana,
Matko najczystsza,
Matko dobrej rady – módl się za nami
Stolico mądrości,
Przyczyno naszej radości,
Przybytku Ducha świętego – módl się za nami
Królowo Rodzin,
Królowo pokoju – módl się za nami
Niech słuchanie Słowa Bożego stanie się naszą codzienną praktyką!
Św. Franciszek przebywał w Gubbio, gdzie w okolicy pojawił się wilk, który napadał na inwentarz i ludzi. Sterroryzowani mieszkańcy nie rozstawali się z bronią, lecz i tak nikt nie był w stanie pokonać strachu przed zwierzęciem. Św. Franciszek zdecydował się im pomóc. Wyszedł z miasta i napotkał agresywnego wilka. Zrobił wówczas znak krzyża i nakazał zwierzęciu, aby nie krzywdziło ani jego, ani innych ludzi. Wilk uspokoił się i zaprzestał ataków, a mieszkańcy Gubbio karmili go aż do jego śmierci ze starości.
Franciszek został ogłoszony świętym 16 lipca 1228 roku przez swego przyjaciela, papieża Grzegorza IX (wcześniej kard. Ugolino), wcześniejszego opiekuna zakonu. W czasie wszczętego przez Grzegorza IX procesu wysłuchano świadectw uzdrowionych za przyczyną Franciszka osób. Na zakończenie procesu papież zwołał specjalny konsystorz, na którym kolegium kardynalskie wyraziło swą przychylność dla idei kanonizacji Franciszka.
Św Franciszek gorąco prosił Boga o łaskę zbawienia wszystkich ludzi. Objawili mu się Jezus i Maryja, obiecując mu, że kto z wiernych chrześcijan nawiedzi kapliczkę Porcjunkuli pw. Matki Bożej Anielskiej od I nieszporów, czyli zachodu słońca 1 sierpnia do II nieszporów, czyli zachodu słońca 2 sierpnia (Uroczystość Matki Bożej Anielskiej), ten dostąpi łaski odpustu zupełnego odpuszczenia win za wszystkie swoje grzechy i darowania przed Bogiem kary doczesnej za grzechy
